Kamper bondscoach paralympische tafeltennis, Johan Lieftink, blikt terug op succesvolle spelen in Tokio.
Johan Lieftink start samen met collega Lumen Dekker uit Zwolle in 2002 als bondscoach tafeltennis. Van 2004 tot 2012 heeft Lieftink als hoofdcoach gefungeerd voor het tafeltennisteam. Samen met zijn collega zorgden ze voor een steeds professioneler wordende groep tafeltennissers die als TEAM NL veel successen behalen.
Volgens Lieftink is veel in het leven toeval. Zo ook het betrokken worden bij het paralympisch tafeltennis. Hij is begonnen bij de afdeling Zwolle om daar nieuwe trainers op te leiden. Daarbij is hij ook verschillende keren naar paralympische trainingen geweest met Gerben Last. Omdat er een van de toenmalige coaches wegviel, maar het gat dat ontstaan was wel weer op gevuld moest worden, werd Lieftink door de toenmalige bondscoach en zijn Zwolse collega, Lumen Dekker gevraag om assistent bondscoach te worden.
In de bijna 20 jaar bondscoachschap heeft Lieftink vijf paralympische spelen meegemaakt. Hij heeft tijdens deze vijf Spelen o.a. met, de eveneens uit Kampen afkomstige, Gerben Last gewerkt. Gerben Last heeft in 2004, 2008, 2012 en 2016 ook aan de Paralympische spelen deelgenomen.
De sport is de laatste jaren veel professioneler geworden. In het verleden werd er één keer in de maand getraind en drie toernooien per jaar gespeeld. Nu zijn er op Papendal fulltime programma’s voor de 5 tot 6 spelers die daar trainen. Lieftink is hier zo’n twee keer per week aanwezig. Vaak hebben de sporters die in dit programma meedraaien ook een baan in de buurt van Papendal.
Met vier opgroeiende kinderen en soms langere tijd van huis voor toernooien was support van zijn achterban heel belangrijk. Gelukkig begreep zijn vrouw goed dat dit zijn passie was en steunde hem hier dan ook in.
In 2012 stopte Lieftink als hoofdcoach. De keuze om weer assistent te worden had vooral met de thuissituatie te maken: kinderen in de middelbare school leeftijd en wat ook mee telde was dat contracten toen erg afhankelijk waren van de geldstromen van het NOC*NSF.
Als de NOC*NSF de geldkraan dicht zou draaien zou de baan als bondscoach ook stoppen. Dat was geen prettig vooruitzicht als echtgenoot en vader van vier opgroeiende kinderen.
Zoals een assistent bondscoach, graag op de achtergrond blijft, zo blijft Lieftink nu ook bescheiden en schuift hij de sporters naar voren, omdat zij uit eindelijk de grootste prestatie leveren. Ook de onmisbare steun van zijn vrouw Lya in deze jaren mag niet ongenoemd blijven. Zonder haar steun was dit nooit gelukt.
De kinderen vonden het zeker ook niet altijd leuk als papa vertrok, maar ze waren altijd super blij als papa weer thuis kwam. Uiterst nieuwsgierig naar wat er in de oranje koffer van TEAM NL zat.
Het verschil van de spelen in Tokio met voorgaande spelen waren toch wel de ongekende controles. De laatste week drie keer testen en een bloedtest, daarna alle dagen testen d.m.v. speekselmonsters i.p.v. een wattenstaafjes in je neus. De buisjes waren gecodeerd zodat deze matchen met je naam.
Deze moesten voor 8.30 uur bij NOC*NSF zijn. Iedere morgen 8:15 uur weg om dit op tijd daar te krijgen, alle dagen je corona checkapp invullen, de bus werd gecheckt, voor het in- en uitstappen. Alle ramen van de bus, die open zouden kunnen, waren voorzien van blauwe strips evenals alle putdeksels binnen het dorp. Dit om te kunnen zien of er geen bijzondere dingen waren gebeurd. Alles desinfecteren ook tussen de trainingen door, maar ook voor dat je naar het eten ging enzovoort.
De vraag die vooraf vaak gesteld is: moeten de spelen wel doorgaan? Een deel was er niet voor om het door te laten gaan, maar op het moment van starten, waren er binnen de organisatie nauwelijks besmettingen.
Sporters hebben naar dit hoogtepunt toegewerkt in de laatste 4 tot 5 jaar, hun ziel en zaligheid er in gestoken. Moet je die mensen dat dan ontzeggen? Achteraf is het een goede beslissing geweest om het toch door te laten gaan!
